คติประจำใจ : Your true character is most accurately measured by how you treat those
who can do “nothing” for you.

ปัจจุบันทำงานที่ : ภาควิชาทันตกรรมชุมชน คณะทันตแพทยศาสตร์ ม.มหิดล

ระยะเวลาในการใช้ทุน : 1 ปี 6 เดือน

อยากให้คุณหมอช่วยเล่าถึงความประทับใจในการทำงานที่ภาควิชาทันตกรรมชุมชน ตอนไปออกหน่วยหรือทำกิจกรรมให้ฟังหน่อยค่ะ :
เวลาพานักศึกษาทันตแพทย์ชั้นปีที่ 5 ฝึกภาคสนามที่หมู่บ้านในต่างจังหวัด น่าจะเป็นไม่กี่ครั้งในชีวิตที่นักศึกษาทันตแพทย์ซึ่งมักมาจากครอบครัวฐานะปานกลางขึ้นไป ได้ออกไปสัมผัสชีวิตผู้คนในชุมชน ได้พยายามทำความเข้าใจความยากลำบากในการใช้ชีวิตของชาวบ้าน และได้เข้าใจข้อจำกัดต่างๆของระบบสาธารณสุข หลายๆครั้ง อาจารย์ได้รับคำถามจากนักศึกษาว่า “ทางคณะช่วยอะไรพวกเค้าไม่ได้เลยหรือ?” “เราจะช่วยพวกเขาได้ยังไงบ้าง?” บางคนก็รู้สึกอัดอั้นตันใจที่ได้รับทราบความยากลำบากของชาวบ้านแต่ไม่สามารถช่วยเขาได้ สำหรับพื้นที่ที่กรุณาให้นักศึกษาไปฝึกงานนั้น ทางภาควิชาก็มีค่าตอบแทนให้เล็กน้อย แต่เรียกได้ว่าเทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่ชาวบ้านให้กับนักศึกษา แต่พวกเขาก็ยินดีที่ได้เป็นครูให้กับหมอของประเทศไทย ชาวบ้านหวังเพียงว่า นักศึกษาจบไปจะเป็นหมอที่ดีของประเทศชาติ เป็นหมอที่เข้าใจประชาชน ถึงแม้ว่าชีวิตพวกเค้าก็ยังคงดำเนินต่อไปเหมือนเดิมก็ตาม นั่นคือความภาคภูมิใจของพื้นที่และชาวบ้านในชุมชนที่ให้นักศึกษาไปฝึกงาน

ความประทับใจในการพานักศึกษาไปฝึกภาคสนาม คือ การได้เห็นนักศึกษา เกิดความรู้สึกอยากช่วยเหลือ อยากแก้ไข ปัญหาของพื้นที่ ปัญหาของชุมชน หรือแม้แต่ปัญหาของระบบบริการสาธารณสุข ถึงแม้มันจะไม่ใช่ภาระงานในการฝึกภาคสนามก็ตาม นักศึกษาหลายคน มาขออุญาตอาจารย์ว่า “หนูอยากให้ความรู้กับชาวบ้านได้ไหมถึงแม้มันอาจจะช่วยอะไรไม่ได้มาก แต่หนูก็รู้สึกว่ามันดีกว่าไม่ทำอะไรเลย” การที่นักศึกษาได้เกิดความคิด ความรู้สึกเหล่่านี้ออกมาได้ นี่แหละคือ “ความประทับใจ และ ความภาคภูมิใจของอาจารย์”

เป้าหมายของอาจารย์ ไม่่ใช่การสอนให้นักศึกษาเรียนเก่ง เข้าใจวิชาการ หรือทำข้อสอบได้ดี เพราะสอบเสร็จแล้ว นักศึกษาก็ลืม สิ่งเหล่านั้นนักศึกษาสามารถค้นคว้าเพิ่มเติมเองได้ตลอดเวลา แต่สิ่งที่อาจารย์อยากให้นักศึกษามี คือ ความเข้าใจผู้อื่น ความเมตตาต่อเพื่อนมนุษย์ ความรับผิดชอบต่อสังคม และ ความเสียสละเพื่อส่วนรวม เมื่อจบไปเป็นทันตแพทย์ ก็อยากให้นักศึกษาตระหนักได้ว่า สุขภาพช่องปากของคนไทย ไม่ใช่ความรับผิดชอบของกระทรวงสาธารณสุข ไม่ใช่ความรับผิดชอบของภาควิชาทันตกรรมชุมชน หรือคณะทันตแพทยศาสตร์ แต่เป็นความรับผิดชอบของ “ทันตแพทย์ทุกคน” ที่ถือใบประกอบโรคศิลป์ฯของประเทศไทยต่างหาก

หลังจากที่ใช้ทุนที่นี่จบแล้วมีโครงการจะทำอะไรต่อคะ :
หลังจากใช้ทุนเสร็จ 3 ปี ก็คาดว่าจะเป็นอาจารย์ที่คณะฯ ต่อไปค่ะ ถ้าไปเรียนต่อ ก็คงจะต้องใช้ทุนที่คณะต่ออีกยาวแน่ๆเลยค่ะ ถ้าบรรยากาศการทำงานและเพื่อนร่วมงานยังอบอุ่นและน่ารักมากๆแบบนี้อยู่ ก็อยากจะอยู่ต่อไปเรื่อยไปเรื่อยๆค่ะ

สุดท้ายมีอะไรอยากจะฝากบอกท่านผู้อ่านบ้างคะ :
ถ้าใครอ่านมาถึงตรงนี้ ถือว่าขยันอ่านมากค่ะ ต้องขอขอบคุณมากนะคะที่สนใจติดตามอ่าน ถึงแม้ผู้เขียนจะเขียนไม่ค่อยเก่งก็ตาม สิ่งที่อยากฝากให้กับท่านผู้อ่านทุกคน คือ “ทันตแพทย์” เป็นแค่บทบาทหนึ่งในชีวิตเท่านั้น ชีวิตคนเรามีเป็นสิบบทบาท ทั้งบทบาทพ่อแม่ บทบาทลูก บทบาทสามี-ภรรยา เราอาจจะไม่ได้ทำได้เต็มร้อย สมบูรณ์แบบในทุกบทบาท ซึ่งนั่นเป็นเรื่องธรรมชาติมาก นอกจากจะเมตตาต่อเพื่อนมนุษย์ เมตตาต่อคนไข้แล้ว อยากให้ทุกคนเมตตากับตนเองด้วย รู้จักให้อภัยตัวเอง หากมีตรงไหนขาดตกบกพร่องไปบ้าง ชีวิตนี้สั้นนักและไม่แน่นอน อย่าเครียดเกินไป มีความสุขดีกว่าค่ะ